του Γιάννη ΔΙΟΝΑΤΟΥ
Το άγχος (πόθος) των ελληνικών – και όχι μόνο – επιχειρήσεων ήταν πάντα να “κατακτήσουν” το εξωτερικό και να αποκτήσουν παρουσία στις διεθνείς αγορές προκειμένου φυσικά να ενισχύσουν τα οικονομικά τους μεγέθη και ταυτόχρονα να περιορίσουν τον κίνδυνο της παρουσίας τους σε μια αγορά και δει την ελληνική η οποία τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει σημαντικές δυσκολίες.
Φυσικά όλο αυτό εντάθηκε τα χρόνια της κρίσης και έγινε τρόπο τινά “μόδα”. Σε αυτό βοήθησε σημαντικά και η “έκρηξη” με τις Startup εταιρείες οι οποίες έκανα αυτό το “όνειρο” ευκολότερο τουλάχιστον σε επίπεδο θεωρίας, αν και κάποιες περιπτώσεις παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον έχοντας αποκτήσει ικανοποιητική παρουσία σε αγορές τους εξωτερικού.
Για τις “big business” αυτό όμως δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο και εκεί χρειάζεται ιδιαίτερη προσήλωση στο στόχο και χάραξη στρατηγικής για την οποία είναι απαραίτητη η συνεργασία με τους εθνικούς – κρατικούς φορείς.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι η Ελλάδα παρουσιάζεται στο εξωτερικό σε μεγάλες εκθέσεις και δίπλα σε άλλες διεθνές – εθνικές αποστολές που και στρατηγική και σχέδιο υπάρχει και τότε διαπιστώνεις ότι η στρατηγική “του πίτσα μπύρα” που “τρώει” ακόμη τα Startups ακολουθεί την Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Δυστυχώς ακόμη και σήμερα δεν έχουμε – ως χώρα – καταλήξει που είμαστε καλοί και εκεί ακριβώς να “πατήσουμε” και να επενδύσουμε και ως επιχειρήσεις, αλλά και ως κράτος.
