του Γιάννη Διονάτου
Πριν λίγες ημέρες, που λέτε, στο πλαίσιο ενός επαγγελματικού ραντεβού (ναι γίνονται ακόμη τέτοια) ο συνομιλητής “πέταξε” μια “ατάκα” που με σόκαρε. “Έχουμε γεμίσει με απατεώνες ανάγκης”, μου είπε.
Ειλικρινά το λέω, αλλά αρχικά δεν κατάλαβα τί ήθελε ακριβώς να μου πει. Έτσι λοιπόν τον ρώτησα ανοιχτά. “Τί θες να πεις”;”Ποιός θα μπορούσε να είναι ένας απατεώνας ανάγκης”;
“Όλοι μας”, μου απάντησε. “Όλοι μας”, επανέλαβε με θυμό που ξεχείλιζε από τα μάτια του.
Σε εκείνο λοιπόν το σημείο κατάλαβα ακριβώς τι ήθελε να μου πει.
Η αναφορά αφορούσε όλους τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στην ελεύθερη αγορά και προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια οικονομία που εσχάτως εισέρχεται στην εβδόμη – επίσημα – χρονιά κρίσης και οι οποίοι τα τελευταία χρόνια προπληρώνουν από το 50% έως και το 100% (σήμερα) του φόρου της επόμενης χρονιάς (χωρίς να γνωρίζει φυσικά κάνεις την πορεία μιας επιχείρησης για την επόμενη χρονιά).
Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον, που οι φόροι (άμεσοι και έμμεσοι) έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο οι επιχειρηματίες προσπαθούν να βρουν τρόπο για να “ξεφύγουν” από αυτό το παράλογο επιχειρηματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν και προσπαθούν να παράξουν πλούτο και θέσεις εργασίας. Αυτοί λοιπόν είναι οι “απατεώνες ανάγκης” που αναγκάζονται το μισό χρόνο της κάθε χρονιάς (χωρίς ίχνος υπερβολής) να ασχολούνται με πράγματα τελείως αντιπαραγωγικά.
Έτσι λοιπόν, όπως μαθαίνουμε, πολλοί θα είναι οι επιχειρηματίες που φέτος (ναι φέτος) θα κλείσουν τα βιβλία τους (δεν μιλάμε για ατομικές επιχειρήσεις) και θα ξεκινήσουν με τη νέα χρονιά (σε κάποια άλλο ΑΦΜ) την ίδια δραστηριότητα, με το ίδιο πελατολόγιο, προκειμένου να μην πληρώσουν την προκαταβολή φόρου, αλλά και τις ασφαλιστικές εισφορές που θα προκύψουν από την επιχειρηματική τους δραστηριότητα το 2016.
Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν έχει καμία έννοια με την επιχειρηματικότητα όπως αυτή διδάσκεται στα βιβλία και βρίσκει εφαρμογή σε χώρες του δυτικού κόσμου και όχι μόνο!
