του Γιάννη ΔΙΟΝΑΤΟΥ
Με μεγάλη έκπληξη παρατηρούμε, τις τελευταίες ημέρες, την προσπάθεια της κυβέρνησης, αλλά και όλων όσων βρίσκονται κοντά σε αυτή να “βαπτίσουν” ως πατριωτική πράξη την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, σύμφωνα με την οποία οι Περιφέρειες και οι Δήμοι της χώρας πρέπει – γιατί για αυτό πρόκειται – να εισφέρουν στο δημόσιο τα χρηματικά τους διαθέσιμα.
Δυστυχώς δεν έχει περάσει πολύ καιρός από την εποχή που μια άλλη κυβέρνηση (από τις πολλές που έχουν περάσει από την χώρα) τα τελευταία χρόνια είχε επίσης “βαπτίσει” πατριωτικό καθήκον το “κούρεμα” του PSI στα ταμεία και στις τράπεζες που μεταξύ άλλων είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος στην Κύπρο, αλλά και την κατάσταση στην οποία βρέθηκε το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Δυστυχώς, πέντε χρόνο μετά, την είσοδο της χώρας στην περίοδο των Μνημονίων τα οποία έχουν “φάει” τέσσερις κυβερνήσεις και αντίστοιχους πρωθυπουργούς, το “τέρας” των Μνημονίων ετοιμάζεται, όπως φαίνεται, να “φάει” ακόμη μια κυβέρνηση και ακόμη έναν πρωθυπουργό, καθώς όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε σύμπνοια και οικουμενικότητα από το πολιτικό προσωπικό της χώρας προκειμένου η χώρα να εξέλθει από την κρίση και να μπει πάλι στις ράγες της υγιούς ανάπτυξης όπως εξάλλου συνέβη στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία και ετοιμάζεται να συμβεί και στην Κύπρο.
Η διαφορά ωστόσο της σημερινής κυβέρνησης από την κυβέρνηση Σαμαρά, που σε μια ημέρα, το καλοκαίρι του 2012, ξέχασε τον αντι-μνημονιακό της λόγο και τα “Ζάππεια”, είναι ότι επιμένει σε μια πολιτική η οποία έχει φέρει την χώρα στα πρόθυρα της πραγματικής χρεοκοπίας και στο πολιτικό περιθώριο της Ευρώπης, καθώς η Ελλάδα σήμερα αποτελεί το “μαύρο” πρόβατο της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.
Μπορεί φυσικά κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης, όπως ο κ. Βαρουφάκης, να μιλάνε για επίτευξη συμφωνίας η οποία δεν θα είναι ευχάριστη για καμία πλευρά, προεξοφλώντας ότι και η ελληνική πλευρά και οι πλευρά των θεσμών θα κάνουν “πίσω”, όμως ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά, όπως φυσικά και η κατάσταση στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας οπού τα δεδομένα θυμίζουν έντονα το καλοκαίρι του 2012 όταν η Ελλάδα “φλέρταρε” έντονα με το “Grexit”.
Ωστόσο, και με αφορμή τα πέντε χρόνια από την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε ουσιαστικά τη χώρα στην περίοδο των Μνημονίων, θα πρέπει όλοι, κυρίως οι πολιτικοί φυσικά, να σκεφτούμε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα δεδομένα σήμερα αν όλοι είχαν κάτσει σε ένα τραπέζι, τον Απρίλιο του 2010, και είχαν βρει από κοινού μια λύση για το ελληνικό πρόβλημα. Δυστυχώς οι φωνές που εξέφραζαν αυτές τις προτάσεις, τότε, βρέθηκαν στο περιθώρια ανεξάρτητα από τον πολιτικό φορέα που προέρχονταν.
