του Αιμίλιου ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ
Γυρίσαμε σε δύο 24ωρα σε εποχές 2012; Ή μήπως σε εποχές 2010;
Γεγονός είναι ότι η όλη ιστορία με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου και της ανόδου των επιτοκίων δανεισμού για την Ελλάδα θυμίζει το άτακτο παιδί που τρώει τις… σφαλιάρες του από τους γονείς. Επειδή, πολύ απλά, είναι ανώριμο να συνειδητοποιήσει τα όριά του και ξεφεύγει.
Στην προκειμένη περίπτωση, ανώριμο αποδεικνύεται το πολιτικό σύστημα. Και οι γονείς που δίνουν τις σφαλιάρες είναι οι εταίροι. Οι δε αλληλοκατηγορίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά δάκρυα πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα…
Από τη μία πλευρά, η κυβέρνηση έβαλε πολύ ψηλά τον πήχυ και πέρασε από κάτω, καθώς, αναζητώντας ένα «δυνατό» αφήγημα για την επόμενη μέρα – και ίσως τις εκλογές – υπερεκτίμησε τη δύναμη των αγορών και τις αντιδράσεις των εταίρων. Αγνόησε ή υποτίμησε ότι και οι δύο δεν συμπεριφέρονται με τον πιο ορθόδοξο τρόπο και το έχουν αποδείξει, άλλωστε, στην περίοδο της κρίσης.
Από την άλλη πλευρά, η αξιωματική αντιπολίτευση εξακολουθεί να αμφιταλαντεύεται εάν θέλει ή όχι, τελικά, να κυβερνήσει. Αδυνατεί να διαμορφώσει τους όρους, αδυνατεί να παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο ή αναλίσκεται σε ανεδαφικά έως επικίνδυνα σενάρια, για να χαϊδέψει αυτιά στο εσωτερικό και εσωκομματικό ακροατήριο. Η λογική του “πάμε και βλέπουμε” ή οι τσαμπουκάδες των μονομερών ενεργειών δεν “περνάνε”.
Πριν κλείσει καν 24ωρο, εμείς, στο EMEAgr, δικαιωθήκαμε – δυστυχώς – για όσα λέγαμε τη Δευτέρα. Ότι, δηλαδή, η πόλωση και η αντιπαράθεση δεν ευνοούν κανέναν. Το μήνυμα που έχουν πάρει κυβέρνηση και αντιπολίτευση από Βρυξέλλες και Ουάσινγκτον είναι σαφές: “Βρείτε τα”. Όσο, λοιπόν, δεν τα βρίσκουν, τόσο το χειρότερο για τη χώρα.
Χρειάζεται, συνεπώς, ένα μίνιμουμ συναίνεσης – πριν καν φτάσουμε σε σενάρια κυβερνήσεων “εθνικού σκοπού” ή τεχνοκρατών. Μια συναίνεση που ναι μεν δεν θα ακυρώνει διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις, οι οποίες είναι σεβαστές και απαραίτητες, αλλά τουλάχιστον θα διαλύει την αχλή που επικρατεί στη χώρα. Και δεν είναι ίσως τόσο αντιληπτή από μέσα της, αλλά σίγουρα μοιάζει εμπόδιο για τους απ’ έξω…
Χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και ωριμότητα. Την οποία πρωτίστως πρέπει να επιδείξει η αντιπολίτευση, αποκρυσταλλώνοντας τις θέσεις της. Αλλά και η κυβέρνηση, από την πλευρά της, θα πρέπει να επιδείξει την προσήλωση που είχε ως τώρα στο μοναδικό στόχο της – τη σταθερότητα, την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και κυρίως το σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός αναπτυξιακού πλάνου. Αυτό είναι το πραγματικό αφήγημα της επόμενης μέρας.
Η κοινωνία δεν αντέχει, πριν από την οικονομία. Ανεργία, χρέη στην Εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία, κόκκινα δάνεια, λουκέτα στο εμπόριο… Κάποια στιγμή, το βαρέλι πρέπει να αποκτήσει πάτο. Κάποια στιγμή, πρέπει να συνεννοηθούμε σοβαρά για το μέλλον που θέλουμε. Κάποια στιγμή, πρέπει να δούμε πέρα από τον ορίζοντα της – κουτσουρεμένης, ούτως ή άλλως – τετραετίας και μιας κυβερνητικής προοπτικής.
Μήπως ήρθε αυτή η ώρα;
