του Αιμίλιου Περδικάρη
Ποιος κέρδισε και ποιος έχασε από τις ευρωεκλογές; Αριθμητικά, ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νικητής, ως πρώτο κόμμα. Το εκλογικό αποτέλεσμα, ωστόσο, επιδέχεται πολλών αναγνώσεων και ερμηνειών και ουσιαστικά αποτελεί έναν “μπούσουλα” του πολιτικού σκηνικού στην πορεία προς τις… πραγματικές εθνικές εκλογές – οι οποίες φαίνεται ότι δεν θα αργήσουν περισσότερο από την προεδρική εκλογή στους πρώτους μήνες του 2015.
Δεδομένο είναι ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν δημιουργεί συνθήκες ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, όπως ευελπιστούσαν στην Κουμουνδούρου. Αποτελεί, πάντως, μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για να κατανοήσουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του πως δεν αρκεί ο καταγγελτικός λόγος ούτε το κλείσιμο του ματιού μόνο προς μια συγκεκριμένη μερίδα ψηφοφόρων: είτε αυτή των εξ αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ είτε αυτή των «παραδοσιακών» ΠΑΣΟΚων της δεκαετίας του ‘80.
Για να δημιουργήσει μια δυναμική εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απαλλαγεί από τις αντίρροπες τάσεις και τις παραφωνίες στο εσωτερικό του και να αποκτήσει καθαρή θέση σε κρίσιμα ζητήματα. Να στραφεί πολιτικά προς το κέντρο, βάζοντας στην ατζέντα του θέματα που έχουν να κάνουν με τη μεσαία τάξη και όχι μόνο με τα κατώτερα στρώματα ή «την ανθρωπιστική κρίση», όπως αρέσκεται να λέει στις ομιλίες του ο κ. Τσίπρας.
Από την άλλη πλευρά, ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι «η κυβέρνηση πήρε το μήνυμα των εκλογών». Αν το έχει πάρει στ’ αλήθεια, θα φανεί μέσα στους επόμενους μήνες. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει να βάλει στην ατζέντα της και εκείνη τη μεσαία τάξη, με τη μείωση των φορολογικών βαρών για τη μέση Ελληνική οικογένεια που στενάζει, αλλά κυρίως για τις οικογενειακές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και ασφυκτιούν, όντας ένα βήμα πριν από τον αφανισμό.
Ο στόχος της διαχείρισης του χρέους είναι ένας υψηλός στόχος για την κυβέρνηση και προσωπικά τον Αντώνη Σαμαρά και σίγουρα συνδυάζεται με τα μακροοικονομικά δεδομένα της χώρας. Είναι, όμως, αυτό που ονομάζεται “υψηλή πολιτική” και δεν συνδέεται με την καθημερινότητα, η οποία απασχολεί τους πολίτες και αποτελεί κριτήριο στην επιλογή τους πάνω από την κάλπη.
Με αυτήν την έννοια, η κυβέρνηση είχε μια τελευταία ευκαιρία από τους ψηφοφόρους. Και αυτό μοιάζει να είναι το μήνυμα των εκλογών. Γιατί έμεινε η κυβέρνηση ζωντανή; Διότι από τη μία πλευρά η φυσιολογική κυβερνητική φθορά δεν έβλαψε τόσο πολύ τη Ν.Δ., ενώ το υψηλό – για τα συγκεκριμένα πολιτικά δεδομένα – ποσοστό της Ελιάς διέσωσε το ΠΑΣΟΚ και έδωσε τεχνητές αναπνοές συνολικά στην κυβέρνηση.
Όσο για τη Χρυσή Αυγή; Η – αναμενόμενη, για τους υποψιασμένους – άνοδός της δείχνει ότι πλέον το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό και κοινωνικό και δεν αντιμετωπίζεται με «αστυνομικά» μέτρα ή με διώξεις και προφυλακίσεις. Όσο το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, από την αριστερά μέχρι τη δεξιά, ψελλίζει αοριστίες τόσο η Χρυσή Αυγή θα γιγαντώνεται ως κοινωνικό φαινόμενο και όχι ως ψήφος διαμαρτυρίας και θα κάνει… πάρτι στα στενά της πόλης.
