του Γιάννη ΔΙΟΝΑΤΟΥ
Για ακόμη μια φορά, στα τελευταία τρία χρόνια, η ελληνική κυβέρνηση (δεν εξετάζουμε την “ταυτότητα” της) βρίσκεται σε αδιέξοδο στις συνομιλίες της με την τρόικα και, κατ’ επέκταση, με τους δανειστές της χώρας, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις όποιες προσδοκίες είχε – η ίδια – καλλιεργήσει για την αλλαγή ρότας τη οικονομίας και την πορεία στο πεδίο της ανάπτυξης.
Η απόφαση του οικονομικού επιτελείου να προχωρήσει στην κατάθεση ενός νέου νομοσχεδίου για την φορολογία των ακινήτων, το οποίο ως στόχο είχε την βελτίωση της προηγούμενης κατάστασης, αποτέλεσε νέο πεδίο αντιπαράθεσης σε όλα τα μέτωπα (τρόικα και αντιπολίτευση), αλλά κυρίως δημιούργησε τριγμούς στη συνοχή της κυβέρνησης συμμαχίας Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, καθώς πολλοί είναι οι βουλευτές οι οποίοι έχουν αντιδράσει έντονα, απειλώντας μάλιστα με την καταψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου.
Μάλιστα κάποιοι βουλευτές έφτασαν στο σημείο να πουν (και δημόσια μάλιστα) ότι κακώς το υπουργείο Οικονομικών δημιούργησε ένα νέο νομοσχέδιο, τονίζοντας ότι η προηγούμενη κατάσταση, εκτός του ότι απέδιδε, είχε γίνει αποδεκτή από τον κόσμο.
Ταυτόχρονα, όμως, το νέο νομοσχέδιο για την φορολογία των ακινήτων λειτούργησε διχαστικά στη κοινωνία, χωρίζοντας την σε δύο στρατόπεδα: Τους αγρότες και τους αστούς.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στην 1η Νοεμβρίου και πάλι το θέμα της ανάπτυξης περνάει στο περιθώριο, αφού στη δημόσια συζήτηση το θέμα που κυριαρχεί είναι και πάλι η φορολογία και πως το κράτος θα αυξήσει τα έσοδα που έχει από τους πολίτες, που αφενός μεν δεν έχουν να δώσουν πλέον τίποτα άλλο, αφετέρου δε οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται εκτός εργασιακού στίβου.
