του Αιμίλιου ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ
Οι ευρωεκλογές άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου. Βασικό θέμα συζήτησης, για τα κυβερνητικά στελέχη και τους κυβερνητικούς βουλευτές, έγινε η φορολογική πολιτική και “η ανάγκη για φοροελαφρύνσεις”. Και βασικό θέμα του ανασχηματισμού έγινε η αποχώρηση Στουρνάρα από το υπουργείο Οικονομικών.
Ξαφνικά, όμως, η ατζέντα άλλαξε. Και η είδηση αιφνιδίασε: αποχώρησε ο Χάρης Θεοχάρης από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων.
Εύλογο, λοιπόν, το ερώτημα: έγινε ο Χάρης Θεοχάρης “θυσία” για τον “εξευμενισμό” των πολιτών, οι οποίοι παραλαμβάνουν τα εκκαθαριστικά τους; Ή για τις επιχειρήσεις που στενάζουν από τα φορολογικά βάρη και αναμένουν χρόνια την επιστροφή ΦΠΑ – αν αντέξουν;
Η απάντηση δεν μοιάζει απλή. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που δεν καταλογίζεται κάτι συγκεκριμένο στον κ. Θεοχάρη, ώστε να τον οδήγησε στην έξοδο.
Εδώ, όμως, υπάρχει και μία ακόμη σημαντική λεπτομέρεια: ότι η θέση του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων – θέση εξόχως πολιτική και όχι τεχνοκρατική – είναι η πρώτη που θεσπίστηκε επί (πενταετή) θητεία, έστω και κατ’ απαίτηση της τρόικα, ώστε να εξασφαλιστεί μια μίνιμουμ συνέχεια στη Δημόσια Διοίκηση, σε περίπτωση κυβερνητικών αλλαγών.
Το γεγονός αυτό – και όχι ότι ο κ. Θεοχάρης ήταν ο… τελευταίος του Opengov – σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει έναν καλό λόγο να πει στην τρόικα για την αντικατάσταση του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων. Ένα λόγο πειστικό. Και να επιλέξει, βεβαίως, ένα πρόσωπο που θα εξασφαλίζει αυτό ακριβώς για το οποίο θεσπίστηκε η “μόνιμη” θέση: τη συνέχεια της Δημόσιας Διοίκησης και της πολιτικής στο συγκεκριμένο οικονομικό τομέα σε μια ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή.
Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε να αναρωτηθεί εύλογα και δίκαια κάποιος: μα, δεν έκανε λάθη ο κ. Θεοχάρης; Η απάντηση είναι επίσης εύλογη και δίκαιη.
Το πρώτο και κύριο λάθος είναι ότι αντιμετώπισε με τεχνοκρατικά και όχι με πολιτικά κριτήρια τη θέση αυτή, βασιζόμενος σε ένα διοικητικό μηχανισμό, ο οποίος – πλην ελαχίστων, λαμπρών εξαιρέσεων – και απαρχαιωμένος είναι και δυσκίνητος είναι και αναποτελεσματικός είναι. Προσπάθησε, δηλαδή, να εμφυσήσει μια νοοτροπία που είναι τελείως ξένη προς αυτό που ονομάζεται “ελληνικό Δημόσιο”.
Μοιραία, λοιπόν, ο κ. Θεοχάρης συνδέθηκε με αρκετές μελανές σελίδες του έργου του οικονομικού επιτελείου και εξέθεσε την κυβέρνηση.
Δεν ήταν, όμως, ποτέ υπεύθυνος για τη φορολογική πολιτική στο “μεδούλι” της. Μπορεί να κατηγορηθεί για παραλείψεις στην εφαρμογή της, αλλά δεν ήταν κάτι που αποφάσισε ο ίδιος. Χώρια ότι ως ένα βαθμό ούτε καν ο κ. Στουρνάρας ή η παρούσα κυβέρνηση έλαβαν τέτοιες αποφάσεις, οι οποίες ήταν προδιαγεγραμμένες από το (αρχικό) μνημόνιο…
Ποιο είναι το “διά ταύτα” της αποχώρησης Θεοχάρη; Ότι δεν μας κάνει τη… χάρη. Διότι για τον κόσμο που θα πάρει τα εκκαθαριστικά του και θα… στενάξει ή για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες που καλούνται συνεχώς να πληρώνουν, δεν αλλάζει κάτι.
Αλλαγή πολιτικής είναι κάτι πιο βαθύ από τα πρόσωπα. Και θα δούμε τις επόμενες ημέρες, με τον ανασχηματισμό, εάν “το μήνυμα έχει παραληφθεί”, όπως διατείνονται κυβερνητικά στελέχη που… γκρινιάζουν για τη φορολογία.
Στα χέρια του πρωθυπουργού είναι το παιχνίδι. Κανενός άλλου.
