του Αιμίλιου ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ
Οι φήμες που κυκλοφορούν από νωρίς χθες το βράδυ σχετικά με το ελληνικό αίτημα για παράταση του προγράμματος είναι αναμφισβήτητα μια αυτονόητη και θετική εξέλιξη. Είναι μια εξέλιξη που υπαγορεύεται από την κοινή λογική, καθώς ουδείς θα μπορούσε να φανταστεί μια κυβέρνηση που έχει νωπή τη λαϊκή εντολή – που μάλιστα συνοδεύεται από μια τεράστια μετεκλογική αποδοχή – να οδηγεί τη χώρα στα βράχια.
Το τι μεσολάβησε για να φτάσουμε ως εδώ, βέβαια, ή το τι θα ακολουθήσει ως την οριστική συμφωνία, παραμένει υπό συζήτηση. Το μόνο στο οποίο φαίνεται να έχουν δίκιο κάποιοι από τους εταίρους είναι πως η κυβέρνηση έδειξε κάποια στιγμή ότι δεν ήξερε τι ακριβώς ήθελε, σαν να μην είχε σχέδιο.
Ωστόσο, εξίσου δίκαιη είναι και η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις πρωτοφανείς γερμανικές πιέσεις, ακόμη και αν το ύφος που χρησιμοποιεί ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης δεν είναι πάντα… συνηθισμένο. Βέβαιο είναι ότι οι πιέσεις δεν δικαιολογούνται από απλοϊκές αναλύσεις ότι ένα «ναι» στα ελληνικά αιτήματα θα μπορούσε να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στον ευρωπαϊκό νότο. Σε κάθε περίπτωση, το «ταμείο» θα είναι αυτό που θα κρίνει τα πάντα: οι όροι, δηλαδή, με τους οποίους θα πετύχει τη συμφωνία η κυβέρνηση.
Σε ό,τι αφορά τώρα την επιλογή Παυλόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, αυτή δεν εξέπληξε τους γνωρίζοντες τα πέριξ της Κουμουνδούρου. Το όνομα είχε συζητηθεί πριν τα Χριστούγεννα και όταν είχε γίνει γνωστό ότι ο πρώην υπουργός δεν θα είναι υποψήφιος βουλευτής με τη Ν.Δ., είχαν φουντώσει οι φήμες περί πρότασής του για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Κάτι που σε κατ’ δίαν συζητήσεις δεν είχε αποκλείσει ούτε ο ίδιος, αλλά όλοι εντέχνως, τόσο εκείνος όσο και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν αφήσει να… ξεχαστεί, “κοιμίζοντας” άπαντες με τη διαφαινόμενη υποψηφιότητα Αβραμόπουλου.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, στους κόλπους του οποίου η υποψηφιότητα Παυλόπουλου δεν έγινε δεκτή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, όπως φάνηκε από το χλιαρό χειροκρότημα στην ομιλία Τσίπρα στην κοινοβουλευτική ομάδα, η επιλογή κρύβει έναν αμφιλεγόμενο συμβολισμό: ότι ο Αλέξης Τσίπρας “αθωώνει” την κυβέρνηση Καραμανλή για την οικονομική κατάσταση της χώρας, τη στιγμή μάλιστα που δεσμεύεται για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το Μνημόνιο. Επιχείρημα το οποίο χρησιμοποιεί και το ΠΑΣΟΚ για να μη στηρίξει την υποψηφιότητα Παυλόπουλου.
Την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός, με την κίνησή του, πέραν του ότι επιχειρεί επίδειξη δύναμης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί ταυτόχρονα ένα πρωτοφανές άνοιγμα στο χώρο του Κέντρου και της Κεντροδεξιάς, διεμβολίζοντας τη Ν.Δ. και ουσιαστικά παίρνοντας θέση στις εσωκομματικές της εξελίξεις. Διότι αποδεικνύει εμπράκτως ότι οι γέφυρες που υπήρχαν εδώ και καιρό με το “καραμανλικό” μπλοκ – του οποίου εξέχων στέλεχος είναι ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας – παραμένουν ισχυρές, ενώ διαμηνύει ξεκάθαρα ότι δεν θέλει ούτε να… ακούει για τον Αντώνη Σαμαρά και τους συνεργάτες του.
Αν είναι, τέλος, ή όχι δυσαρεστημένος με αυτήν την εξέλιξη ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, μάλλον το γνωρίζει μόνον ο ίδιος. Σίγουρα, πάντως, από τον τρόπο που συνήθως κινείται, δεν θα επέτρεπε, εάν δεν ενδιαφερόταν, να παίξει τόσο το όνομά του. Όμως, η ιδέα ενός… αριστερού Επιτρόπου στην Κομισιόν φαίνεται ότι δεν ενθουσίασε και ιδιαίτερα τους εταίρους. Οπότε και σ’ αυτό το σημείο ίσως ο Αλέξης Τσίπρας να έκανε μία ακόμη παραχώρηση και να έβαλε μπροστά ένα “Plan B” με την υποψηφιότητα Παυλόπουλου. Ελπίζοντας ασφαλώς σε αντίστοιχη παραχώρηση από την πλευρά των εταίρων σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα στήριξης και τους όρους του.
