του Γιάννη ΔΙΟΝΑΤΟΥ
Η χθεσινή ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σίγουρο ότι θα διδάσκεται, στο μέλλον, στα αμφιθέατρα των πανεπιστημιακών σχολών της χώρας στο μάθημα της πολιτικής επιστήμης, αλλά και σε αυτό της πολιτικής επικοινωνίας.
Ο πρωθυπουργός καταρχήν φρόντισε να δείξει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ποιος είναι το “αφεντικό” και να θυμίσει σε αυτούς που τον αμφισβήτησαν ότι αυτός είναι που πήρε έναν πολιτικό φορέα, με ποσοστό 4%, και τον έφερε στο 36% και στο τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας. Ταυτόχρονα φρόντισε να “τραβήξει το αυτί” στην “ΑΥΓΗ” κάνοντας δημόσια αυτοκριτική (και κριτική) για το άτυχες σκίτσο της εφημερίδας που ουσιαστικά ελέγχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά ο Αλέξης Τσίπρας δεν ξέχασε τις “πολιτικές” υποσχέσεις που έδωσε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, κάνοντας αναφορά στα πρώτα νομοσχέδια που θα ψηφίσει η νέα κυβέρνηση, στόχος των οποίων είναι να βοηθήσει τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις να πάρουν μια οικονομική “ανάσα”.
Όμως ηχηρό ήταν και το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα στους εταίρους της χώρας στην Ευρώπης, μέσω της αναφοράς του, στους πολιτικούς της Γερμανίας, λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι με τους Γερμανούς πολίτες δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Φυσικά η κριτική στον κ. Σόιμπλε ήταν ιδιαίτερα σκληρή.
Το όνομα ωστόσο του Προκόπη Παυλόπουλου, για την θέση του υποψηφίου του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί το τελευταίο – πολιτικό “υπερ-όπλο” στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος με μια κίνηση που θύμισε περισσότερο κίνηση πρωταθλητή του Σκάκι, κατάφερε να “ρίξει” στη γωνία, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ταυτόχρονα να φέρει δίπλα τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ που δεν “έβλεπε” με καλό μάτι την αποχώρηση του Δημήτρη Αβραμόπουλου από το Κολέγιο των Επιτρόπων.
Ο νεότερος πρωθυπουργός της χώρας, που κάποιοι περίμεναν ότι δεν θα κατάφερνε να κάνει ούτε “παρέλαση”, φαίνεται ότι έχουν βρεθεί σε δύσκολη θέση, ιδιαίτερα μάλιστα αν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα καταφέρει να έρθει σε συμφωνία με τους δανειστές της χώρας. Φαίνεται λοιπόν ότι ο 40χρονος Έλληνας πρωθυπουργός γνωρίζει άριστα το πολιτικό “παιχνίδι” και δείχνει ότι ήρθε για να μείνει “παίζοντας” με τους δικούς του “κανόνες” το “παιχνίδι” των – πολιτικών – του αντιπάλων.
